Para estes Expressos de Edición Especial para o verán de 2021, decidimos regalarnos as nosas caras!
Así, é o Equipo do Vapelier o que pasará á parrilla. Coñecerás así mellor ao equipo de barjots que che aseguran polo menos unha revista ao día, todos os días, para axudarche nas túas compras.
Agardamos que o pasedes tanto vendo estes vídeos como nos rimos mentres os filmamos!
Bo verán a todos!!!
PAPAGALLO: Do arcaísmo ao papagalismo
Ao principio dos tempos, houbo o caos, o terremoto, a tormenta. Logo chegou o tempo das flores, dos soños, da humanidade. Foi durante este período (non datable na nosa historia) cando Papagallo veu ao mundo no subsolo da civilización perdida de Zhardane.
Un ser insignificante, converteuse nun home forte comendo os conxéneres da súa terceira liña á esquerda. Xa non en sintonía co mundo no que naceu (vinculado ao seu voraz apetito), foi expulsado das profundidades para vivir ao aire libre do noso planeta como un simple mortal.
Amante dos ritmos desfasados e dotado dun oído mozario (o seu apéndice Ouidal estando directamente conectado ao seu sistema de evacuación natural), decidiu tomar unha dirección musical para atopar o seu lugar neste mundo.
Comezou destilando, en modo ''Phantom'', algunhas boas ideas aos máis grandes músicos contemporáneos. Despois de murmurarlle ao oído:
– Jerry Lee Lewis para tocar o piano cos pés.
– Jimmy Hendrix para salvar a brecha entre o blues e o modernismo.
– Janis Joplin para nunca depilarse.
– Andy Gibb o seu corte de pelo estilo ''Roulemoutte'', etc...
Uns anos despois, o demo escénico apoderouse do corpo de Papagallo. O seu impoñente físico (metade oso/metade armadillo), a súa destreza bastante brutal así como o tamaño e a salchicha dos seus 12 dedos (especificidade zhardiana) non lle permitían escoller o seu instrumento favorito: a arpa do xudeu.
Volveuse ao baixo, pensando que sería máis doado tocar un instrumento con só 4 cordas. Despois de formar parte dos Zhu Zhu Pets (adestramento de hámsters xaponeses), converteuse en roadie dunha formación nova en Los Ángeles e conduciu o autobús da banda de hard rock. Despois dunha noite de beber, decidiu tomar o volante (a pesar dos seus 12 gramos de sangue no alcol) para unirse á próxima cita sueca do cuarteto satánico.
Ao día seguinte, pola maior casualidade, chegou a liberarse un lugar dentro do grupo californiano Metallica. Papagallo decidiu soltar o volante que, curiosamente, quedara incrustado no estómago (a historia non está clara sobre este detalle), para probar sorte. Pero o seu empresario daquela (Mahatma Oliver Charlotte) rexeitou rotundamente a súa candidatura. Pareceulle que o de Papagallo era demasiado melódico e pouco baseado en esmeril.
Decidido a deixar marca musicalmente, deixou os seus baloches (os zhardianos sempre levan dentro de si os seus imprescindibles para a viaxe) en territorio galo e máis particularmente en Burdeos. Despois de saquear todas as vides da comarca para poñerse en forma e desaloxar todo o despecho que lle estaba a arder (gústalle destruír cousas), converteuse en dono do Coello feliz. Un café-concerto especializado en música neofásica.
Despois da actuación dunha estrela pasaxeira, detívose, coma un español bretón, ante unha canción de título profético: ''Estou namorado dun cigarro''. Non tendo perspectiva sobre o valor dun texto, decidiu mergullarse, primeiro as nádegas, na piruleta do cancro. A forza de fumar coma un bombeiro, tusiu os pulmóns (literalmente) durante unha velada de cogomelos alucinóxenos na cociña do seu modesto establecemento. Por desgraza, os fumes que emanaban dos seus utensilios para respirar acenderon as galiñas asadas (que estaban no menú esa noite) e o edificio ardeu en poucos minutos.
A policía intentou botarlle man ante os 342 falecidos da noite. Valente como o inferno e despois de decidir asumir o seu papel neste desastre, fuxiu.
Noxo, entrou en hibernación, facilitado polo seu lado de medio oso, durante uns trinta anos. Foi espertado por un tal CC, con grandes golpes de lanzallamas nos xenitais (zona anatómica menos densa para chegar á fibra nerviosa do cerebro nos zhardianos), e propúxolle entrar na relixión contra os cigarros promovendo a vapoloxía.
A historia diranos se o ecosistema vapolóxico será gañador, pero o certo é que algúns actores profesionais deste ambiente desapareceron misteriosamente tras ser invitados a cear no seu restaurante favorito: The Fucking Blue Boy.
Fonte: Wikimerdia
